دادن پول نقد راهی عالی برای کاهش تاثیر اقتصادی COVID-19 است. اما جرقه یک بحث کلاسیک را برانگیخت. آیا دولت فدرال باید به همه پول بدهد؟ یا هدف آن افراد کم درآمد است؟
هدف گذاری این پتانسیل را دارد که بیشترین ضربه را برای دلار ایجاد کند. اما الزامات واجد شرایط بودن پیچیدگی می‌افزاید و به ناچار برخی از افرادی را که به کمک نیاز دارند بررسی می‌کند. جهانی بودن ساده تر است و تشخیص می دهد که همه ما با هم در این کار هستیم.
خوشبختانه، می‌توانیم بهترین ویژگی‌های هر دو رویکرد را ترکیب کنیم: بیایید به همه پول بدهیم و بعداً از آنها مالیات بگیریم. امروز با توزیع پول به سرعت و جامعیت جهانی دست پیدا می کنیم. با اخذ مالیات بعداً، می‌توانیم برخی از مزایا را از کسانی که کمترین نیاز را به آنها داشتند، پس بگیریم.
یک رویکرد این است که به سادگی از کمک مالیات مانند هر درآمد دیگری مالیات بگیرید. فردی که در آن سال درآمد کمی داشته باشد، کل پرداختی دولتی مثلاً 1000 دلار را نگه می دارد. اما یک میلیاردر در کالیفرنیا فقط 500 دلار درآمد دارد. پس از زمان مالیات در سال آینده، عمو سام 370 دلار و کالیفرنیا 130 دلار دریافت خواهند کرد. یک میلیاردر نصف یک فرد کم درآمد دریافت می کند. و ایالت هایی که مالیات بر درآمد دارند افزایش درآمد بسیار مورد نیاز را دریافت خواهند کرد.
بن ریتز از موسسه سیاست مترقی رویکرد دیگری را پیشنهاد کرد: ساختار پول به عنوان اعتبار مالیاتی اولیه و سپس بازگرداندن مقداری از آن در زمان مالیات. یک سیستم بازپرداخت می تواند برای دستیابی به هر هدف توزیعی و مالی مورد نظر طراحی شود. برای مثال، می‌توانید به‌طور کامل اعتبار را برای افرادی که بیش از 150000 دلار درآمد دارند، حذف کنید.
هر یک از این رویکردها هزینه مالی پرداخت‌های نقدی را کاهش می‌دهد و بنابراین، با همان هزینه کلی، به آنها اجازه می‌دهد برای کسانی که آنها را دریافت می‌کنند بزرگ‌تر باشند. برای مثال، مالیات بر پرداخت ها به عنوان درآمد، می تواند 11 درصد در درآمد جدید فدرال جبران شود. (این رقم بر اساس گزارشی است که من و الین ماگ در مورد سود سهام کربن انجام دادیم، ایده ای برای پرداخت های جهانی مرتبط با مالیات کربن.) پرداخت مالیاتی 1125 دلاری تقریباً هزینه مالی مشابه پرداخت 1000 دلاری بدون مالیات خواهد داشت. بر اساس پیشنهاد ریتز، یک رویکرد تهاجمی تر برای بازپرداخت می تواند امکان پرداخت حتی بیشتر برای کل هزینه های مشابه را فراهم کند.
پرداخت هایی که در اینجا توضیح داده شده است نباید به عنوان درآمد در تعیین صلاحیت و مزایا در برنامه های شبکه ایمنی تلقی شوند. اگر پرداخت های جهانی را در زمان های عادی معرفی کنیم، باید به عنوان درآمد تلقی شوند. اما زمان ها قطعاً عادی نیستند. هیچ دلیلی وجود ندارد که چرا این پرداخت های موقت باید اثربخشی شبکه ایمنی موجود را کاهش دهد.
من از هدف گذاری کمک به افرادی با درآمد کم یا از دست دادن ناگهانی درآمد حمایت می کنم، اگر این کار آسان باشد. بدیهی است که برای هدایت کمک ها به کسانی که احتمالاً بیشتر به آن نیاز دارند، باید پول بیشتری به دست آورد. استرالیا قبلاً برنامه ای در این راستا اتخاذ کرده است. اما اگر با پرداخت های جهانی پیش برویم، بیایید پرداخت ها را مشمول مالیات کنیم.